Στα βάθη της Κυριακής.

Αρχίζει το σκάψιμο: Πες μου πότε η επιτυχία μου έφερε καλο. Ήταν μάλλον ένα δεδομένο που απλώς εκτελούσα σωστά. Ενώ η αποτυχία, συνοδεύεται από πλήθος εντάσεων, που μοιάζουν πιο ζωντανες. Τόσο ζωντανές που έλκουν κόσμο γύρω μου. Πόσους φίλους και φίλες μπόρεσα να κερδίσω στις δύσκολες στιγμές μου αλλά και στις δικές τους.

Δεν ξέρω αν καταντάει αρρώστια. Αν πρώτη φορά το συνειδητοποιώ και άν θα ξεφύγω. Αλλά ξαφνικά θυμάμαι πως η μάνα μου δεν ήξερε να χαρεί με την χαρά μου. Ήξερε να καμαρώσει την ομορφιά, την παρουσία μου, τα βλέμματα των άλλων. Αλλά την ουσία μου δεν την μοιράστηκε. Μόνο ο σιωπηλός και κλειστός πατέρας ξέρει να διαβάσει τα μάτια της ψυχής μου, αφήνοντας στην άκρη όλο του το είναι και χωρις να φορτώνει στις πλάτες μου την δική του ευτυχία.

Η μάνα μου έμαθε να εμπιστεύομαι τα μαχαίρια. Να ξέρω να ξεχωρίζω την πηχτή ατμόσφαιρα του πόνου όπου υπάρχει και να κινούμαι ευέλικτα σε αυτήν. Να δικαιώνομαι μόνο με την οδύνη.

Κι αν τα έγραφα όλα αυτά κάποια άλλη στιγμή ίσως να τα έβλεπα όλα αντίστροφα. Οι ψυχαναλυσεις του κώλου μια συννεφιασμένη Κυριακή, πριν ξαναμπώ στο επάγγελμα. Τώρα που πια έκανα κι εγώ δουλειά μου τον ξένο πόνο.

Οι φυλές της Ασίας, πεινασμένες και γεμάτες άγνοια... άρα όνειρα! Έρχονται τα πρωινά μπροστά μου. Φέγγουν ελπίδες τα μάτια τους, ελπίδες για τηλεοράσεις, γάμους, παιδιά, χρήματα πίσω στην χώρα τους. Βλέπω την αντανάκλαση άγριων βουνών, ασφυκτικών πόλεων, χωριών με γυμνά παιδιά, βλέπω στα μάτια αγροτών το βλέμμα του παππού μου. Τα μάτια των ανθρώπων που ασχολούνται καθε μέρα με το χώμα, την γη, έχουν κάτι κοινό. Η το νομίζω.

Και γυρνώ στην μάνα μου. Ήξερε να μου μεταδώσει την χαρά της. Μα να πάρει την δική μου όχι. Υπό την έννοια αυτή ήμουν πάντα μεγαλύτερή της και εξακολουθεί να είναι ανήλικη. Μα δεν είναι κατηγορία αυτή. Ψάχνω απλά τις ρίζες της χαράς και της λύπης. Μαθαίνονται κι αυτές. Όπως τα πάντα, όπως μαθαίνουμε να ζούμε και να μην πεθαίνουμε.