Πρωτος καφές μοναχικής γάτας

EEEEEEEEE!!

Από το αντικρυνό βουνό, κοιτάζω την σκιά σου

κι αμα ζυγώσω, κρύβεσαι, τα αγκάθια μου, δικά σου

***

Αγάπη μου,

είναι έτσι η γυναίκα μέσα μου που δεν μπορεί να είναι μαζί σου παρά μόνο υποταγμένη, και δεν μπορεί να σε αγαπήσει παρά μόνο ελεύθερη. Έτσι σε άφησα να με αρνηθείς και τώρα πίνω τον πρώτο καφέ μετά από 48 ώρες, μετά απο πυρετό κι από αναχωρήσεις κι από την ανείπωτη γλύκα σου και το παράπονο.

Θα μου πείς ηλίθιες θεωρίες,

θωριές,

ωριές και

ώρες για να εξηγήσω αυτό που εσύ θα έλεγες απλά: Δεν σε θέλω. Το διπλό μήνυμα. Και ποιον θέλω τότε. Κανέναν τελικά. Ξυπνώ μόνη και γεμάτη απο σένα. Έχω άπειρες εκφράσεις της κόρης των ματιών σου, αμυδρές συσπάσεις των μυών του προσώπου, πικρά χαμόγελα, οι άκρες των χειλιών σου, οι γραμμές του χρονου στο δέρμα που συνομίλησε χωρίς να φοβάται το φως, φυλαγμένες στην μνήμη που με κρατάνε ζωντανή. Παράπονό μου, που κατέβηκες στα πιο βαθιά μου υπόγεια για να σε δαγκώσουν οι αράχνες μου. Δωμάτια κλειδωμένα από τότε που γεννήθηκα. Γιατί κατέβηκες στα υπόγεια μάτια μου; Γιατί ψάχνεις πάντα την αλήθεια; Γιατί βιαστήκαμε να αναγνωριστούμε; Τόση αγωνία γιατί. Αχ, αν δεν με έπιανε αυτός ο ενθουσιασμός που με κάνει να τρέχω και μετά να πιάνεται η ανάσα και να πέφτω στα μισά του δρόμου και πάει κι αυτός ο αγώνας, χάθηκε.

Μου έδωσες περισσότερα από όσα είχα ονειρευτεί κι επαληθεύτηκε ο χρησμός.

Δεν σε θέλω η τρόμαξα από το πόσο σε θέλω; Θέλω πίσω το σώμα μου. Είναι δικό σου. Και κανείς ποτέ δεν το είχε τόσο δικό του. Και φυσικά τρόμαξα. Μου έδωσες την ελευθερία, κι εγώ όχι μόνο δεν απόλαυσα το δώρο σου αλλά έφτασα στην άλλη άκρη. Από την πρώτη βραδιά που κοιμηθήκαν μαζί, η Ελίχνη ξέχασε να αντλεί ηδονή απο το δικό της σώμα. Μόνο στα χέρια του ζούσε.

Δύο μερες στο κρεββάτι, σαν άρρωστη. Έπειτα ξεκινάω να διαβάζω.

Se me va de los dedos la caricia sin causa

****

Αν υπάρχει κάποιος που διαβάζει εκεί έξω να ξέρει, πως για αυτήν την αρρώστια, του να σκοτώνω της αγάπη μου για να της πιει το αίμα η αράχνη της γραφής, γιατί δεν έχω μάθει να ζω παρά γράφοντας, και ακόμα δεν παύω να έχω τύψεις για αυτήν την έξη: την πιο βαθιά απιστία. Ήμουν πιστή λοιπόν, για αυτό δεν έγραφα τόσες μέρες. Μάταια μάτια μου. Αν υπάρχει εκεί έξω κάποιος που να διαβάζει, την ευθύνη του κυρτωμένου σώματος μόνο εγώ την έχω. Το λέω να το ακούω. Πως το σώμα που ένωνε την ευθεία της πλάτης με τον ουρανό και τα βότσαλα της παραλίας , τώρα γέρνει σε μια αλλόκοτη στάση εμβρύου μπροστά στον υπολογιστή και αρνιέται την χαρα. Και ξαναβρίσκει νόημα σε κάτι περίεργες λέξεις.

Και το τυπτικό, όπως λέει κι η αγάπη μου, παίζει μια τρελλή παρτίδα σκάκι πάνω στα κλειστά κελιά των ματιών μου.

Οι χοροί που δεν χόρεψα μαζί σου. Μα γέμισα τόσο πολύ από όσα μου έδωσες που δεν μπόρεσα να αντέξω άλλα. Και δεν υπάρχει κανείς τόσο κοντινός μου.

Έρχονται απότομα οι μορφές όλων των ανθρώπων που αγάπησα, πόθησα, ενώθηκα μαζί τους, τις καλώ να μου ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς τους. Κι εσύ δεν είσαι ανάμεσα στα φαντάσματα. Είσαι ολοζώντανος δίπλα μου. Ορίζεις από την αρχή την επιθυμία.

Ψάχνεις την αλήθεια, και λες πως τα χάδια μου τα πληρώνεις ακριβά. Μα πόσο πια έχεις απελευθερωθεί από την τύψη εκείνη που ορίζει μόνο το πάσχον σώμα να είναι το αληθές (αιτία των πιο σκληρών βασανιστηρίων). Σε ζηλεύω για αυτό. Χάραξες δρόμους για μένα. Που δεν μπορώ να πάρω παρά μόνη μου. Στα πόδια μου να σταθώ πρώτα. Δεν είμαστε ίσοι. Εσύ έχεις χαράξει ρότα, εγώ ακόμα επισκευάζω το κατάρτι μεσοπέλαγα.