Κουβέντα πάνω σε ένα ψίχουλο

Δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων, χτεσινά ποτά τσουγκρίζουν ακόμα τα ποτήρια πάνω στο κεφάλι, μπαίνω στο καταφύγιο και βρίσκω τα ρούχα μου σπίτι σου, πλυμμένα και σιδερωμένα. Με την τσάκιση σε άλλο σημείο από κείνο που την κάνω εγώ.

Αγαπημένη Μαρία-Ηλέκτρα, διάβασα και περιέργως δεν νιώθω να εντάσσομαι στην κατηγορία αυτή όπως την περιγράφεις.... λίγο αμερικάνικη περιγραφή.

Δεν είναι ανεξήγητα τα σημάδια μου. Είναι ελάχιστα και έχουν για μενα λόγους που παραδέχομαι ανοιχτά. Είπαμε είναι σαν το τσιγάρο ένα πράγμα. ΜΌΝΟ ΠΟΥ ΚΆΝΕΙ ΠΟΛΎ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΚΑΚΟ ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΦΕΥΓΟΥΝ ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ. ΛΟΛ.

Δεν τα κρύβω κάτω από ρούχα. Τα βουτάω στα κρύα νερά της θάλασσας να χαιδευτούν στο κύμα. Δεν έχω και τόσο χαμηλή αυτοεκτίμηση.

Και το χειρότερο: τα θεωρώ απόδειξη διαχείρισης συναισθημάτων: Γιατί έχω κατορθώσει να μην τα αφήσω σε ξένα σώματα, ή σε ξένες καρδιές ξεστομίζοντας την βία που με πνίγει ώρες - ώρες και που νιώθω να την νικώ έτσι, μη υποτασσόμενη στο ένστικτο να στραφώ κατά άλλου. Γενικά δεν ταυτίζομαι με τούτα τα αγγλιστί χαρακτηριστικά.

(Μόνο που αγαπώ γυναίκες και δεν μπορώ να τις έχω. Αυτό ναι. Είναι πληγή.)

Η υποφορά, η ύπαρξη ως ενσάρκωση και διαχείριση της οδύνης, μοιάζει να ενηλικιώθηκε μαζί μου, σαν να με νομιμοποιεί, αυτή και μόνο αυτή και να με δικαιώνει. Το μοιρολόι των γυναικών στην μέσα Μάνη, ήταν μορφή κοινωνικής καταξίωσης. Μόνο που αυτές πενθούσαν άλλους. Εμείς πενθούμε τις ζωές που δεν ζήσαμε.

Χαίρομαι που Μίλησες. Κοιτάζω τον πίνακα ζωγραφικής. Σε ευχαριστώ που τον είδα εξαιτίας σου. Είναι υπέροχος. Κοίτα τα μάτια της Portia. Ξέρει πολύ καλά τι κάνει. Δεν μου φαίνεται απελπισμένη. Είναι η ψυχή της πιο δυνατή από το σώμα. Παραδέχεται την αιώνια πάλη τους, εκείνη που υποβόσκει στον έρωτά ψυχής - σώματος. Το χέρι είναι ακίνητο αποφασισμένο. Δεν είναι μια στιγμή παραφοράς, ούτε υστερίας. Απόλυτα συγκεντρωμένη στην θυσία. Αποδεχόμενη την ζωή όπως πραγμάτικά είναι: δηλαδή ΚΑΙ οδυνηρή (όχι μόνο γλυκειά). Με συνείδηση της καταστροφής, μια μικρή αμυχή στο δέρμα και για αυτό με σεβασμό απέναντί στην πληγή.

Αντιθετα από άλλες πληγές που ανοίγουμε στην ψυχή ή στο σώμα μας από απλή αδιαφορία (πως νιώθουμε παράφορα, πως ζούμε έτσι αδιάφορα).

Ξεκίνησε για σχόλιο μα ήτανε μεγάλο και σου τό κλεψα.