Πως θα σε αγγίξουνε τα χέρια του; Πως θα τον αφήσεις;

Δεν ξέρω και δεν θέλω να το σκέφτομαι. Ακόμη τον κρατάω σε κάποια απόσταση.

Το πρωί τρέχουνε μικρές κινέζες με ψεύτικα μωρά στην αγκαλιά και τα πουλάνε. Το βράδυ ντύνονται στα κοκκινα και κάνουν ακροβατικά. Λύθηκαν τα μάγια κι έκλαψα απόψε. Με λευκούς τότε ακροβάτες να ξεγυμνώνουν για χατήρι μας την εμπιστοσύνη, παλάμη πάνω σε παλάμη, μάτια καρφωμένα στον άλλον, περιφερική όραση αναπτυγμένη στο έπακρο και πολύ αγάπη για κείνον που ισορροπεί στις πλάτες σου. Κι εγώ να λύνομαι στο κλάμα ενώ γύρω χειροκροτούν.

Σκέφτηκες έστω μια στιγμή να με φιλήσεις όμορφη; Με ποια πολεμοφόδια να μείνω σε αυτήν την πολιορκία;

Βλέπω τις αγάπες μου σε σίριαλ. Απογυμνωμένες από χάδια. Γράφω μάταιους στίχους πάνω σε έδρανα, άδεια που δικάζουν μόνο βράδια.

Το βλέμμα του μπαρμαν ο μόνος κριτής. Δεν άντεξες κι απόψε μου είπε, φεύγα. Γύρνα να καλοπιάσεις την μαμά σου.

Ήθελα να σου πω οτι ανατρίχιαζα, όταν με δάγκωνες με δύναμη στην πλάτη. Και στο σημαδι που άφηνες δεν φύτρωναν, ούτε φτερά μα ούτε και αγκάθι.

Διέλαθες κι απόψε του έρωτος, η διάνοια δίχως αλκοόλ ξυρίζει κόντρα.

Αρνιέσαι όσα σώματα σε διέγειραν. Διαλέγεις μόνο όσα εσύ ερεθίζεις. Θαρρείς πως θησαυρίζοντας την καύλα τους, απ' το Θησέα θα σώσεις τον αδερφό σου.

Μινώταυρος, ναι αυτός ήταν. Θέε μου άργησα, άναψε ένα κερί να σε προλάβω. Ασκήσεις ύφους, ασκήσεις σαφούς κι αράγιστης φωνής.

Ξέρω και πάλι σε ξένες πλάτες στηρίζομαι. Κάποιος είναι εκεί έξω και με νοιάζεται, κι εγώ ζητώ να με νοιαστούν τα αστέρια.