κατευναζοντας τις ερινυες

Το κάλεσμά μου έπιασε τόπο.

Έλειψα μέρες απο την γειτονιά και γυρνάω με λάφυρα τα όνειρα ανέφελου ύπνου, γλυκά νανουρίσματα για το ρήγμα που ανοίγω. Χωρίς κανέναν κόπο ξαποσταίνω στις αγκαλιές που ποτέ δεν με βασάνισαν. Σαν καπνιστής που έκοψε το κάπνισμα κι απολαμβάνει το ανέβασμα μιας σκάλας χωρίς να λαχανιάζει, ενώ ξέρει ότι πάλι θα ζητήσει τσιγάρο.... ίσως όμως και να αντέξει.
Δυο ώρες την είχα σε απόσταση αναπνοής. Σε κοιτώ με κοιτάς, σε θέλω με θέλεις. Κι έπειτα φεύγουμε απλά. Χωρίς τίποτα άλλο. Είπαμε οχι και είναι όχι.

Άντρες: Επιστροφή εκεί όπου το σώμα μου εγκαταλείπεται απαλά στο καθρέφτισμα του αντρικού πόθου.
Σε επιθυμώ, δεν λιώνω για σένα. Τρώω με μεγάλες μπουκιές τις στιγμές σου. Ταξιδεύω μακριά όσο εσύ με χαιδεύεις, δεν σου προδίδω όσα με καίνε. Δεν θα σου γράψω τραγουδια, δεν θα σου πω ψιθύρους.
Αλλά θα με έχεις ολόκληρη και ακέραιη, δεν θα με χωρίσει από σένα ο πόθος. Κρατάω τα γκέμια. Μιλάς απλοικά. Μου αρέσει η σκηνοθεσία, είναι όλη στα χέρια μου.

Ένα μόνο θα πω για την ελευθερία: Βρίσκομαι σε καφέ και φιλιέμαι μαζί του. Και είναι σαν να βγήκα απο φυλακή που ήμουν δυο χρόνια να μην μπορώ να φιληθώ με καμία από τις αγαπημένες μου στην μέση του δρόμου. Και είναι πιο σημαντική ετουτη η ελευθερία να φιλιέσαι στο δρόμο που θα κρατήσω θαμμένη την παράνομη επιθυμία από το να την έχω διαρκώς να μου σφίγγει τον λαιμό. Όσο αντέξω και πάλι......