Σάββατο 3 Μαΐου 2008

Ετούτο το ανάστροφο χιόνι,
ιπτάμενο να μας θυμίζει πως ερωτεύονται τα δέντρα,
ανήμπορα, ακίνητα,
με όλα τα κλαδιά προς ουρανό,
καταπίνουμε ή μάλλον ανασαίνουμε το σπέρμα τους.
Ανοιξη.

Σέρνεις τις ανάσες σου σε κοντινό μεζεδοπωλείο,
Χορεύεις έπειτα για το μάταιο των ματιών της
κι είναι απέναντι.

Δεν αγαπώ, δεν λυγίζω.
Δεν δίνομαι, δεν σπάω,
Δεν επιθυμώ, (τάχαμου).


3 σχόλια:

Ψαράκης Κ. είπε...

"Οι άνεμοι της Ανοιξης" του Keada(σχόλιο) στην χωρίς τίτλο άνοιξή σου με το ανθό σαν ανάστροφο χιόνι και το αυτοσαρκαστικό (τάχαμου) να εξισοροπεί τον λυρισμό του ποιήματος.

Οι άνεμοι της Ανοιξης

Φυσούν πάλι οι παράξενοι άνεμοι της Άνοιξης.
Περνούν χαμηλά και ξεριζώνουν από τα χώματα το Χειμώνα
Περνούν χαμηλά και γδέρνουν τη καρδιά μας.
Θέλω να βάλω τα σίδερα στη φωτιά
Θέλω να βγω τη νύχτα
να κυνηγήσω τα αγρίμια μου στα ορεινά μονοπάτια
ξυπόλητος
εκεί που την είχα βρει κάποτε χαμένη
πεσμένη στα τέσσερα , ξυπόλητη, γυμνή
Είχε λυσσάξει και δάγκωνε
απαρηγόρητη
Οι άνεμοι γδύσανε τη καρδιά της και πονούσε.
……………
Σκέφτομαι τα σίδερα και τη φωτιά
σκέφτομαι τα αγρίμια
κ ύστερα πάλι...
φυσούν οι άνεμοι της άνοιξης
μα φυσούν χαμηλά
δε ταράζουν τα αγέρωχα σύννεφα

Δε φοβάμαι πια την Άνοιξη
φοβάμαι την ανάμνησή της.

................................
..για να μη κάνεις μόνο εσυ γιάντες...

sylfaen είπε...

το ξέρω! αυτό δεν πρέπει να πω για να μην χάσω? :)

Κι αν μου δωσες την λέξη μες στην χουφτα, το ξέρω.

5 pink flowers είπε...

Ωραιο αυτο με το αντιστροφο χιονι της Ανοιξης
Δεν αγαπώ, δεν λυγίζω.
Δεν δίνομαι, δεν σπάω,
Δεν επιθυμώ, (τάχαμου).
τι ειπες τωρα; Αγαπαμε και για αυτο λυγιζουμε επιθυμουμε και γαιυτο απο το βαρος της επιθυμιας σπαζουμε με κομματακια θρυωαλα Τωρα δα ελεγα σε μια φιλη θα σπασω γ... τις σιωπες Μην σπασεις ακομα ειπε σε λιγες μερες μπορεις!!??