Μαροκο.

Μάτια που καίνε ένα ήρεμο παράπονο. Ένα ψηλό παληκάρι είκοσι χρονών, όμορφο πρόσωπο, μακριά σχεδόν γυναικεία δάχτυλα με ευγενικές καμπύλες στα νύχια. Κάθεται με τα πέλματα τυλιγμένα μέσα σε γάζες....και μισά. Κρυοπαγήματα από το περπάτημα μέχρι την χώρα μου. Δεν έχει πλέον δάχτυλα, το πέλμα δεν τον κραταει, χρειάζεται μπαστούνι.
Έχει τέσσερα μικρά αδέλφια και ήρθε για να δουλέψει, λέει. "Οι γιατροί είπαν για τρεις μήνες να μην δουλέψω". Και όσο η καλοσύνη και το παιδικό παράπονο στο βλέμμα του με πονάνε, δεν φανταζομαι τον πιο μεγάλο καημό του: "Δεν έχω πει ακόμα στην μάνα μου για αυτό (και δείχνει τα ποδια του). Έχει καρδιά και φοβάμαι." Μου το λέει ο διερμηνέας, μα πριν το μεταφράσει το έχω διαβάσει στα μάτια του.


Και τώρα; Τι νουμερο παπούτσια φοράει;

Κι αντί να κλάψω, γέλασα. Δυνατά και με λυγμούς.