Σκόνταψα κι έπεσα. Κι ήταν βαθιά κι έκανα καιρό να ξανάρθω. Σας γράφω από ένα σπιτι που βρωμάει εγκατάλειψη. Θα το γυαλίσω κάποτε, όταν αυτοί που θα 'ναι μες στο σπίτι θα μου είναι πιο σημαντικοί από τους απέξω.
Το κορίτσι, σχεδόν γιγαντόσωμο για την ηλικία του από το απέναντι μπαλκόνι με ρωτάει: "Που είναι το παιδί σου; Δεν έχεις παιδί; " . Τελεία.
Δεν πολυμπαίνω εδώ μέσα. Μόνο για ύπνο και για να σας γράψω. Τα χάδια έχουν πιάσει σκόνη. Μα θέλει κι η σκόνη το χάδι της.
Όλο βλακείες. Λέω να αρχίσω και τίποτα καλύτερο από τούτο το παράπονο. (το επονομαζόμενο και μίρλα) Ξαναδιάβαζω και μου φαίνομαι όλη ένα παραπονεμένο blog.
Σώπα πουλάκι μου. Θα το πιάσεις πάλι από την αρχή.
Κι εκείνο το φριχτό πρωινό που ο κόσμος ήταν σε απόσταση 4 μέτρων και περίμενε να σε ακούσει κι εσύ έχασες τον κόσμο. Ξαφνικά όλοι ξεμάκρυναν και διαλύθηκε σε ένα αχνό φως το ακροατήριο. Οι λέξεις από τις οποίες θα γαντζωνόμουν για να κρατηθώ έχουν εξαφανιστεί. Κι έτσι.............ουπς. Έπεσα.
Κι ήταν βαθιά κι έκανα καιρό να ξανάρθω.
Και δεν είχε εικόνες να σας φέρω από κει που ήρθα. Μόνο κάτι ξεθωριασμένες λιμνοθάλασσες και είπα να μην πάρω. Κάνω οικονομία τώρα για να σας φέρω μια τυρκουαζ γυαλιστερή παραλία!
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
δε κράτησα τις υποσχέσεις μου γιατί έχει βάλει σημάδι ο θάνατος ενα φίλο μου αλλά χάρηκα που ειδα φως.
δε σου κρύβω πως ανησύχησα γιατί οι μέρες ειναι κακές.
Οταν χτυπάει η κόρη μου τη φιλάω στο σημείο εκείνο και αμέσως περνάει.
Κι οπως ελεγαν πριν 40 χρόνια τέτοια εποχή, "κάτω απο τις πλάκες του πεζοδρομίου είναι η παραλία"
Σμουτς.
γιατι μολις γυριζω σπιτι πρωτη δουλεια να γραψω εδω? για αυτα τα μηνυματα που μου ζεσταινουν τα χερια.
σε καλο σας. Συγκινηθηκα
Δημοσίευση σχολίου