Λερος - Ροδος.

Τα χτεσινά χείλη τα καίει πορτοκάλι μεγαλωμένο στη θάλασσα.
Ανηφοριές της όσφρησης καθώς στα σκεπάσματα ψάχνουμε ξένους και το σκυλί γαυγίζει.

Δεν στράγγιξα τις στάμνες απ' τον κήπο μου
νά 'χω να σε ποτίζω κι αύριο.


Κι έπειτα ο χρόνος πάει πίσω. Το γήρας πηγαινοέρχεται μεταξύ των ματιών και του φευγαλέου αγγίγματος. Του πειναλέου αγγίγματος πάνω στο χορό. Με πόνους και νύχια βαμμένα. Συντρέχεις τους Δον Κιχώτες στο τελευταίο τανγκό. Κι αυτόν τον άγιο τον Σάντσο Πάντσο.



Ρίγη από φρεσκοπλασμένο αέρα με τα χέρια. Σκοτεινιά και αναμπουμπουλα. Σώψυχα.

Μας πήρανε τα σώψυχα.


Φτηνοί λογαριασμοί για δέντρα που γέρνουν στο βλέμμα και σου μιλάνε.

Το πορτοκάλι της Λέρου: πάνω στο σώμα της γιαγιάς μου οι ρίζες του.

_____________  .  ____________


Σε πειρασμούς ανενδοίαστους γυρεύω δανεικές διεκδικήσεις σε αεροδρόμια και έχω μουσική στο κινητό.

Άλλες φορες ο κεραυνός χτυπάει τα χείλη, άλλες την καρδιά, άλλες το μουνί, άλλες τα χέρια, άλλες τα μάτια. Μερικές φορές όλα μαζί. Και μερικές φορές την συνείδηση.


Μερικές φορές θες να σαι συνέχεια με κάποιον, άλλες φορές να τον σκεφτεσαι συχνά και να τον βλέπεις λίγο, και άλλες πάλι για μια στιγμή γνωριμίας ξέρεις ότι γέμισες για χρόνια κι ας μην ξανασυναντηθείς.


Αναχωρώ πάλι. Θα γυρισω.