Πέμπτη 16 Απριλίου 2009

Aγαπημένε μου,
χωρίς να ξέρω ξεκινάω να γράψω. Γνωρίζοντας την κατάληξη των ερώτων δεν τολμώ να σου πω το ψέμα τους. Σε κοιτάω κι ονειρεύομαι αγκαλιές αιωνόβιες αλλά ποιος ο λόγος να στο ζητήσω;
Ένα γυμνό νεκρό σώμα προσκυνάμε απόψε. Δεν θέλω, είπα, δεν θέλω. Δεν θέλω να σε προδώσω με το πρώτο φύσημα του αγέρα. Κι είμαι έτοιμη. Έτσι κρατάω το στόμα μου κλειστό κι εσύ κάνεις πως είσαι τυφλός και πως καταλαβαίνεις τον κόσμο μόνο με την αφή. Καλά κάνεις. Να μην σου πω τρυφερά λόγια, να μην παραδωθώ στα χάδια, να μην προτείνω ένα άγγιγμα. Πάει ένας μήνας σχεδόν που συγκρίνω ασυναίσθητα τους πάντες μαζί σου. Κι όλο λέω θα μου περάσει.
Κι εσύ αυτό θα σκέφτεσαι: θα μου περάσει. Φεύγω αύριο. Πες μου καλό ταξίδι και λήθη.

Κάποιες φορές έρχονται άνθρωποι από παλιά. Τον κοίταξα κι αναρωτήθηκα αν ήμουν ο ίδιος άνθρωπος όταν με άγγιζε το δέρμα του, όχι όμως αποκλείεται να είμαι ο ίδιος άνθρωπος. Για την ακρίβεια, δεν μπορώ καθόλου να θυμηθώ ποια ήμουν τότε και για ποιους λόγους τον άφηνα να με αγγίζει. Οπότε δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος, αλλά γιατί εκείνος με γνωρίζει και γιατί έρχεται καταπάνω μου διεκδικώντας ένα φιλί στο μάγουλο εκεί και τότε. Αφού δεν είμαι η ίδια. Αυτή ήταν η τύχη ενός από τους ανθρώπους μου κάποτε φιλιόμουν. Οπότε αν έχω πέσει τόσο έξω στο ποιους φίλαγα και στο ποιους επιθυμούσα, με τι μούτρα να σου πω ότι σε θέλω.

Κι είμαι και μεγάλη πια για να κάνω το χελιδονάκι θα γενώ να πέσω στην αυλή σου.

Ευχήσου μου λήθη.

Δεν υπάρχουν σχόλια: