Λαλούν πολλοί κοκκόροι και κανείς δεν ακούει. Είναι όλοι στο ξενυχτάδικο όπου η ποιότητα της μουσικής ευτελής αλλά ο ρυθμός από τα ηχεία χτυπάει το σώμα και υποκαθιστά πρωτόγονες τελετουργίες με κρουστά και μάγους.

Η δουλειά μας είναι πιο σημαντική από την ζωή μας. Οπότε αν δεν διαχειριστείς την ψυχούλα σου με κάποιον που για αυτόν είναι δουλειά του, απλά την θέτεις σε δεύτερη μοίρα. Εξ ου κι οι ψυχολόγοι.


Η δουλειά μας εξιλεώνει, μας υποτάσσει, την χρησιμοποιούμε για να ανήκουμε.

Και μετά;

Είναι ο έρωτας να βλέπεις το ίδιο όνειρο όταν κοιμάσαι αγκαλιά; Να ηρεμούν όλα μέσα σου όταν είσαι μαζί του; Να τρέχουν καταρράκτες όταν φιλιέστε και στον έρωτα τα σώματα να μοιάζουν με τεράστιες εκτάσεις χορταριού που το φυσάει ο άνεμος.

Ή να ταράζονται όλα μπροστά του; Να γίνονται κόμπος τα σωθικά σου, να τρέμει το στομάχι σου όταν τον βλέπεις; Να εκρήγνυνται ηφαίστεια όταν τον φιλάς, κι η λάβα να καίει όλη την γη σου, στον έρωτα τα σώματα να δαγκώνονται, να νομίζεις ότι η καρδιά σου σταμάτησε, κι όταν φεύγει να περπατάς στην καμένη γη και να αγαπάς την στάχτη, διψασμένη για νερό. Να σου καίει τα μάτια το φως του και να μην μπορείς να τον δεις κατάματα.

Δικαίως θα απαντήσουν πως είναι και τα δύο. Εγώ δεν τα βρήκα στον ίδιο άνθρωπο.
Ίσως γιατί ούτε εγώ είμαι ο ίδιος άνθρωπος. Ούτε καν είμαι μία.

Σκάψε κι άλλο, σκέψου το άλλο
Το άλλο εάλω, και όλα η ύλη
Ενήλικη άυλη στην αυλή μου ουρλιάζω
Σ’ ενάλια κανάλια την γλώσσα μαλλιάζω