Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2008

Να τα λοιπον τα σύννεφα που κοιτάζω απ' το μπαλκόνι όταν σας γράφω.


Στροβιλίζομαι. Προχθές έκανα πάλι τον κόσμο σπίτι μου. Αρκεί να δω το αστερακι και η σαλάτα από το γρηγορομπουκωμα γίνεται δείπνο, το παγκάκι της στάσης λεωφορείου τραπεζαρία, ο κόσμος γύρω μια οθόνη τηλεόρασης και ορίστε: ο κόσμος είναι πάλι δικός μας. .... όπου αποδεικνύεται ότι είναι επαναστατική πράξη να ανακαταλάβεις (μήπως και καταλάβεις) τον αστικό (ναι είχαμε και στο χωριό μας αστικό) χώρο. Γιατί προυποθέτει την ικανότητα να εδραιώσεις οικειότητες σε ανοιχτούς χώρους ή αλλιώς να ανοίξεις το βλέμμα σου και την καρδιά σου σε περισσότερα τετραγωνικά από αυτά που αναλογούν στο διαμερισματάκι σου. Δεν ξέρω αν γράφω τις τεράστιες πίπες, καθότι πάλι άυπνη, Ζουγανέλης Μπουλάς χτες κεντήσανε, αλλά το πρωί άντε να τα βγάλεις πέρα, κι είμαστε ήδη στο επόμενο βράδυ και σε είκοσι λεπτά στην μεθεπόμενη.
Αγαπημένο μου γραφτήρι, δεν ήτανε για σένα τα λόγια αυτά. Αλλά αυτά που έρχονται:
"Λούφαξε ο έρωτας μπρος στα μεγάλα λόγια
στην ληστρική επιδρομή των ανεκπλήρωτων και στην μεγάλη πείνα.
Φοβήθηκε και την έκανε με ελαφρά.
Έτσι μουγγάθηκα, καλύτερα έτσι.
Κι είναι τα δώρα πιο πολλά
αφού όσες φορές εκλιπάρησα
το μαστίγιο ήτανε πιο οξύ.
Μα τώρα που είναι πεθαμένα τα δικά μου, κοίτα να δεις πως έρχονται τα ξένα.
Η τα πεθαμένα είναι πια ξένα κι όσα έρχονται δικά μου;
Ο ίδιος ο ίσκιος μου σκιάχτηκε απ΄ τη λαχτάρα.
Μια μουσική να μου διαβρώνει την ζωή, θυμάσαι.
αγαπημένη μου που δεν σε αγάπησα. Προφανώς είναι ανώδυνο να το πιστεύουμε, το πίστεψα ήδη.
Ώσπου να ρθει η σκουριά και να μην κουνιέται πια τίποτα, απ' την καλολαδωμένη μηχανή των πληρωμένων ερώτων. Πληρωμή με χαμόγελα, αγάπες, τρυφερότητες, ειλικρίνειες.
Όμως πληρωμή.
Δεν θα ξαναζήσω ποτέ την βρώμα στο τραίνο από Θεσσαλονική και το κουρασμένο βλεμμα σου, α τι όμορφη στιγμή. πάνε χρόνια...
Υ.Γ. Πάντως η αλήθεια είναι πως τώρα χαμογελάω συχνότερα.

Δεν υπάρχουν σχόλια: