Άγκυρα αρόδο.

Το παρόν έπιασε λιμάνι απόψε. Τον κάβο άρπαξε το τσιγάρο στην Λάμπη, πίσω από θολά αρμυρίκια, μεγενθυμενα μπονζάι, στην ομίχλη της ολοήμερης βροχής και στην κοσμοχαλασιά που σε έφερε δίπλα μου να ευγνωμονώ το βλέμμα σου όταν φτάνει στην άκρη του ματιού και μυστηριωδώς με εισάγει στην συνενοχή του σκοτεινού σου γέλιου. Κι είναι το σκοτάδι αυτό αθώο σαν της μήτρας.

Άλλη μια μέρα που δεν θα ξεχάσω ότι ήρθες και περάσαμε μαζί την βροχή, τριγυρνώντας γύρω της όπως τα παιδιά παίζουν στα κύματα. Η αγαπημένη σου θλίψη έχει μάθει να σε στηρίζει όταν πρέπει. Παίρνω μαθήματα απ΄την καλή κι απ' την ανάποδη. Την μέρα που οι προσευχές με εγκατέλειψαν και έμειναν μόνο οι ευχές αγαπημένων.

Αύριο αύριο ....ταξιδεύω πάλι και να σαι καλά που φύλαξες το σκαρί μου σε αυτήν την βροχή να μην μπατάρει.



Το τσιγάρο σου, το δέντρο που αρνιότανε να σου χαρίσει την εικόνα του, οι σιωπές σου. Το μισοτραγούδημα. Σε ευχαριστώ φίλε.