Mόνο το φως να χάριζα
πριν υποκύψω στις σκόνες.
Ένας μικρός υπέροχος κόσμος.

Πιο κοντά δεν γίνεται.
Σκηνικά απείρου κάλλους. Γιαγιά κατάκοιτη και δυο εγγονές που πιάνουν τα τριάντα να διαβάζουν όλες μαζί εφημερίδες.
Ευχέλαια, να διαβάσεις τον απόστολο, τα κεριά καίγονται κυκλικά καρφωμένα στο ψωμί τραβώντας την κατιούσα καθώς ανάβονταν με διαφορά χρόνου ένα ευαγγέλιο.

Ο χρόνος μου βρίσκεται όλος στο νησί. Με περιμένει κάθε φορά που έρχομαι, κρυμμένος στο παιδικό δωμάτιο, τότε που έβριζα την μοναξιά.

Οι εικόνες του ύπνου με την διαύγεια της ημέρας μετά την βροχή. Το νησί καταπράσινο. Έχω ένα βασίλειο και μένω στην καλύβα για να 'μαι ελεύθερη.

Αλήθεια μού 'πεφτε βαρύ το στέμμα.

Τόση δυστυχία που έβλεπα και δεν τόλμαγα να σας μιλήσω γιατί ήταν ύβρις. Έρχονται τα παιδιά που έχουν ζήσει μόνο πόλεμο και το διαβάζω στην κίνηση του σώματός τους, στην αίσθηση του κενού, στα μάτια τους αλλά κι έτσι καμμένοι η τέφρα της ψυχής τους θα μας κάνει όλους σύσταχτους και δεν αφήσει κανέναν απέξω.

Η βία γραμμένη στο αίμα μας. Πως θα ορίσουμε την ειρήνευση χωρίς την ανάγκη της αληθινής βίας; Η προσομοιώσεις είναι μια λύση.

Περνάω τα βράδια μου προσπαθώντας να λύσω τον γρίφο του πολέμου. Και καταλήγω στην αγάπη του ξένου. Κατατάχτε με στους γραφικούς ή γριφικούς.

Υπόσχομαι πως κάποτε οι ιστορίες που μου λενε θα αναπαραχθούν ως τους αρμόζει μέχρι να δικαιωθούν.

Κι η αγάπη μου τότε θα με αγκαλιάσει όπως ποτέ. Και θα ευτυχήσει έστω για λίγο.

Μέχρι τότε η βλακεία είναι ανίκητη κι ο μπομπ ο σφουγγαράκης είναι κυβερνήτης του κόσμου.

Επίσης ονειρεύτηκα ότι γέννησα το παιδί του Ομπαμα, είναι σοβαρή η κατάστασή γιατρε;