Oι σκληρές αμαζόνες δεμένες στο άρμα των νόμων τους. Με την μακριά σκιά στο τελείωμα της μέρας, κλείνουν τον αιώνα τους φορώντας ρούχα φτιαγμένα από τις ίδιες, μας κοιτάνε με λύπηση για τα συνολάκια μας, τα άκοπα και τα άκαρπα, τα ελεύθερα και άναρχα.

Όμορφες. Αποχωρούν. Ήμουν εκεί.

Να παίζει το δοξάρι μιας λύρας πάνω στην καρδιά μου. Να με καρφώνει η ομορφιά του νησιού. Να βουτάω νύχτα στα νερά.

Ώσπου γύρισα για να βρεθώ σε αγκαλιές παραζάλης, σε δάκρυα που ποτίζουν χαμόγελα.

Γύρω ο κόσμος φαίνεται να βουλιάζει, να πνίγεται στο σάλιο του. Μέσα σε πλιάτσικα και σφαγές, με άρπαξαν απ' το σβέρκο σαν γατί τα τρυφερά λόγια.

Κι έτσι γλυκά...

ΚΛΕΙΣΤΟ ΛΟΓΩ ΔΙΑΚΟΠΩΝ