Φοβάμαι να κουνηθώ μήπως και ξεβολέψω την ευτυχία.

Λες κι είναι η τελευταία ευτυχισμένη μέρα του κόσμου.

Λες κι αύριο θα γίνει σεισμός.

Έρωτες μέσα στην βροχή και μάρτυρας των ονείρων στην σιωπή του απόβροχου.

Αγκαλιές σφραγισμένες.

Α - Σφαλισμένα χείλη

Είδα τα σφραγισμένα χείλη χτες: με κατέκλυσαν. Βγήκαν τα φαντάσματα (η πρώτη αγάπη, το σώμα μου άγαλμα στα χέρια του, ο χορος, τα τραγουδια που με ψαχνουν) και με πήρανε στο κυνήγι. Και πάλι εκείνη ήταν εκεί.

Ο Πάβιτς ξαναμοιράζει την τράπουλα του ύπνου μου.

Δυο ρυθμοί: γρήγορη η βροχή, αργή η ανάσα.

Έχοντας το αντίβαρο που θα με τραβήξει έξω από το πηγάδι.....Βουτάω στο παρελθόν.

Της πρώτης αγάπης μου την αδελφή την συνάντησα πριν από 1 μήνα σε πτήση από Ευρώπη. Με κοίταξε, την κοίταξα, ίσως με γνώρισε, ίσως την γνώρισα. Δεν μιλήσαμε. Τι να πω. Εκείνη δεν μου μιλάει χρόνια τώρα, τι να μου πει η αδελφή της. Κι εγώ να της πω; Πως τελικά την είχα ερωτευτεί στα δεκατέσσερα γιατί ερωτεύομαι γυναίκες; Και πως τότε δεν ήξερα τι μου συνέβαινε (και φυσικά για αυτό δεν ήξερα και να το κρύψω). Να την έπαιρνα τηλέφωνο να δω τι κάνει; Εγωιστικό. Θα της θυμίσω πικρές για αυτήν εποχές (μια κλειστή κοινωνία να την κοιτάει - αυτήν την ξένη έτσι κι αλλιώς - περίεργα και διεστραμμένα, να την κατηγορεί στην ουσία, επειδή εγώ την είχα ερωτευτεί). Τι νόημα θά 'χε για αυτήν η αλήθεια; Ίσως να με μισήσει κιόλας. Όχι πως θα με πείραζε πια.

Παλιές αγάπες. Δεν θα ξεφύγουμε ποτέ.

Νέες σφαγές. Δεν θα ξεφύγουμε ποτέ.

Και ξαναλέω: ευτυχία είναι να μπορείς να καθαρίσεις την μια σταγόνα καφέ που χύθηκε στο γραφείο ενώ εκείνη κοιμάται μέσα. Κι έπειτα πιεις την τελευταία γουλιά του.