Για μια μέρα έκλεισαν τα φώτα. Και στάθηκα στο σκοτάδι κι ήταν όμορφα. Τώρα πάλι όσα λέω ζυγίζονται στα μάτια σας. Ας είναι κι ας το ζήσω. Όπως κάθε αποτυχία.

Ταξιδεψα στα χιόνια πριν κάτι μέρες και δεν το αλλάζω με τίποτα. Από κει μια γατούλα υπό το μηδέν σε ένα ποδήλατο... Να βρίσκομαι μόνη σε μια πόλη που δεν έχω ξαναβρεθεί, όλες οι εικόνες άγνωστες, μια ζαλάδα από το νέο, μια γλυκειά μαστούρα που είχα να ζήσω από την Ισπανία και που θα κυνηγάω τα επόμενα χρόνια. Δεν υπάρχει τελικά κάτι που να συγκρίνεται με το ΤΑΞΙΔΙ. Όσα μαθαίνεις σε ένα ταξίδι ΜΟΝΟΣ σε άγνωστο τόπο είναι ντόπα τρελλή, πανεπιστήμιο εξαετούς φοίτησης και μάσκα οξυγόνου προς τις ρατσιστικές προεκτάσεις του εαυτού μας που όσο, αν θέλουμε να είμαστε πολίτικαλυ κορέκτ... ε ας τις παραδεχτούμε, μπας και τις κάνουμε ζάφτι.

Πρόβατε σε ευχαριστώ για το ξέχεσμα το είχα ανάγκη.

Κι αγαπημένη μου παλιά με ξεχνάς και σε ξεχνάω αλλά δεν θα την γλιτώσουμε την συνάντηση.

Μεγάλα χαμόγελα αδημονούν να εγκατασταθούν στα χείλη σου και να κοροιδέψουν την λύπη σου μέχρι δακρύων. Έτσι κι αλλιώς εγώ έχω βρει ίσκιο κι άπανεμο κορμί. Γείρε κι εσύ. Έλα πέσε.