καθομαι σε ενα πέτρινο πεζούλι
και περιμένω να αλλάξει η μοίρα μου.

Όπως αλλάζει το φως του δειλινού.

Το μόνο που χρειάζεται είναι να μείνω για λίγο ακίνητη

να δω την αλλαγή

και να πάψω να μυξοκλαίω.

Άλλωστε, ιεροτελεστίες αλλόκοτες συντελούνται κάθε βράδυ εντός μας.

Των αθανάτων το σάλπισμα πάνω απ' τις κραυγές μας παίζει.

Κι οι καύλες των στερημένων, μισερές, φαλτσάρουν στην χορωδία των ισχυρών.


έτσι, το πέτρινο πεζούλι, είναι πραγματικά ότι πρέπει!