Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2010

Εξομολόγηση.

Δεν θα λυπηθώ, δεν θα με πείσεις
Δεν θα φιληθώ, δεν θα με λύσεις

Θα λύσω όμως όλα τα σκυλιά μου να σε κυνηγήσουν μέχρι θανάτου, θα μεταμορφωθούν σε νύμφες, με την μορφή όλων των γυναικών που αγάπησες. Κι όταν θα τις αγγίζουν τα πολλαπλά σου σώματα θα επιστρέφουν σε μένα σαν παραστρατημένα κοτόπουλα οι ελλείψεις σου.

Στα τρυφερά ημικύκλιά τους - καλό μου - θα γέρνουν οι γδαρμένες στους τοίχους μισοτελειωμένες φράσεις.

Θα σε κυνηγάνε οι νύμφες μέχρι να λυγίσεις από την ομορφιά τους. Ικανό σε έχω.

Θα σε πυροβολούν τα ελαφριά τους πέλματα, θα σε σκοτώνει η απαλότητα των βημάτων τους και ο ρυθμός τους ενώ τα εμβατήρια θα ψέλνουν έναν κανόνα που δεν έχεις ξανακούσεις.

Τότε θα καταλάβεις τι ήταν το φιλι σου και θα σκύψεις στο πηγάδι να το μαζέψεις και πάλι.

Το χαρανί θά 'ναι παλιό, το σκοινί φαγωμένο, το πηγάδι εκατοχρονο μα το νερό φρέσκο.

Ξέρεις πως ο κόσμος γκρεμίζεται γύρω μας κι επιμένεις να κοιτάς αλλού όπως κι εγώ.

Ενώ ήθελα να χωρέσω στην γωνιά του κρεβατιού σου.

Ξέρεις τι θα γίνει στο τέλος.

Παρά τα όσα λέγονται περί του αντιθέτου.

Δεν θα βασανιστώ, δεν θα μιλησεις
Όσο το σκέφτομαι ανοίγουν βρύσες.

1 σχόλιο:

gremiii είπε...

"Ανοίγουν βρύσες..."
Χρόνια τη χρησιμοποιώ.
Γκαϊφές εδώ, γκαϊφές εκεί,
πού είναι ο γκαϊφές;