Ένας πρώτος καφές γλυκός. Κι έπειτα ένας δεύτερος σκέτος.
Μια που δεν ήπιαμε μαζί καφέ.
Το νησί που κρύβω μέσα μου αναδύεται τις νύχτες, γυμνό και μαρμάρινο.
Όσοι με αγάπησαν, αφήσαν εκεί ανάσες.
Απολαμβάνω την απουσία σου, γιατί κι η έλλειψη στοιχειώνεται από αγάπη.
6 σχόλια:
Τι νησί περνάει απ' το μυαλό σου, βγαίνει από μέσα σου κι είναι μαρμάρινο?... Όμορφα τα συναισθήματα. Πιο όμορφα για 'κείνον που λείπει..
Όμως ηρθε!
Και σας φεύγω εγώ.
Για λίγο μάλλον.
:)
ναι ναι ναι και η ελλειψη στοιχειωνεται απο αγαπη ..γιατι συγχρονιζονται ετσι τα δικα μας φαινομενα?
Αφήνουν ανάσες και βάζουν φωτιές. Να γιατί χρειάζεται το μάρμαρο.
great ou irthe!! kai kalo to fevgio na peraseis kala!!
Καλέ, αυτό είναι το "για λίγο"?
Δημοσίευση σχολίου