Σήμερα το παρόν παροπλισμένο
Ιστορίες έρωτος παρέρχεται το φως
Ερίτιμος υδροροή μετέρχεται του οργίου
Πες μου αν αγιάσαν χαρταετοί
μονο επειδή αντιδράσαν στον άερα.
Δεν χωράει το αχόρταγο σε ξεχορταριασμένο ελαιώνα
Ο πειναλέος και χαμερπής του άπληστου κανόνας
σε κηνυγάει
ώσπου να τον ξορκίσεις
με το λιγο σου!
Συλλαβίζω τα θραύσματα,
το ολόκληρο είναι πληγή που μου διαφεύγει
Όνειρα με λεφτά κλεμμένα
κατατρύχουν τις νύχτες
Ουτε μια αφήγηση για την φυγή προς το ίσιο
Δεν χαράμισες από τις ώρες σου.
Η απορία σου για την απόρριψη
εδραιώνει στην καρδιά μου
την μορφή σου
Στο κεντρικό καδρόνι με καρφώνεις.
Την μια φορά μου ξέφυγε, μα αυτήν το έχω αδράξει απ' το μαλλί.
Το βαμμένο σου ξανθό που ακόμα αγαπάω.
Δεν σου ξαναμιλώ για να γλιτώσω απ' την σιωπή σου.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
"Δε σου ξαναμιλώ για να γλιτώσω απ' τη σιωπή σου"... Απίστευτο. Κι εγώ πολλές φορές δε μιλάω, δεν απαντάω, σωπαίνω. Αν μια φορά είχα ακούσει κάτι τέτοιο νομίζω θα 'χα συντριβεί, θα 'χα διαλυθεί. Πονάω και που το σκέφτομαι. Κι όμως σαν λέξεις είναι καταπληκτικό. Πονάει, αλλά είναι καταπληκτικό. Με πονάει.. αλλά μ' αρέσει.
Και συνήπως οι άνθρωποι για τους οποίους γράφουμε τέτοιες φράσεις, δεν συντρίβονται. δεν διαλύονται, δεν ... τίποτα.
Μονο η απουσία τους κάνει τόπο για έρθουν άνθρωποι που δεν περίμενες πως θα σε καταλάβουν. Όπως εσύ.
Χαιρετώ
Δημοσίευση σχολίου