πέντε μικρές στεναχώριες κουρνιάσανε
πίσω από το αυτάκι της και λίγο κάτω απο το λαιμό
τιτιβίζανε κουνώντας το κίτρινο κορμάκι τους
και τρώγανε με αργά ραμφίσματα από το δέρμα το λευκό.
πόσο αποφασισμένο το άπειρο!
πίστεψε ότι θα σε πάρει στην αγκαλιά του.
μα εσύ ξεκλέβεις τις πιο μικρές στιγμές, κουκκίδες του χάρτη
και κρύβεις την εικόνα σου από τον ορίζοντα
καθορίζεις για άλλη μια φορά
ποιες λέξεις θα γραφτούν ερήμην σου.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου