Χτες όλο το πρωι εκλαιγα στον ύπνο μου. Η μοναξιά εκδικείται. Όνειρα γεμάτα παράπονα. Σήμερα όμως την ονειρεύτηκα να μου χαρίζεται και να γελάει, τόσο όμορφα όλα. Αγκάλιαζα την μέση της και τα μαλλιά της γέρνανε πάλι στον ώμο μου.
Έπειτα η πραγματικότητα: οι έρωτες είναι πολύ γελοίοι όταν περιγράφει μια φίλη πως ξυλοκοπήθηκε από αστυνομικούς άδικα, πως βρέθηκε χωρίς την θέλησή της σε ψυχιατρεία, πως υποχρεώθηκε να παίρνει χάπια που της παρέλυσαν σχεδόν τα άκρα. Πως πέρασαν δύο μήνες από την ζωή της "μέσα". Υπάρχει το μέσα και το έξω. Και είναι όρια πολύ σαφή.
Η αδικία δεν αντέχεται. Για αυτό και την ξεχνάμε. Τώρα το μόνο που θέλω είναι να νανουριστώ μέσα στο όνειρο που είδα το πρωί. Και με ξυπνάνε απότομα τα λόγια: "Δεν ξέρεις πως είναι να σε έχουν δεμένη μέσα σε ένα κρεββάτι" ή "να σε έχουν δεμένη με χειροπέδες".
Είναι τόσο τραγικά άδικα μερικά πράγματα που κανείς δεν αντέχει. Κι όλα αυτά έγιναν επειδή ήθελε ένα ποτήρι νερό. Και δεν μπορείς καν να επαναπαυθείς ότι σε κάτι έφταιξε, γιατί όταν βγήκε από όλον αυτό τον εφιάλτη (που εγώ αν τον είχα περάσει, θα μου είχε αφήσει μόνιμες πληγές) πέρασε ψυχολογικά τεστ που έδειξαν ότι είναι πολύ ισορροπημένη. ΉΤΑΝ ΟΛΟ ΑΔΙΚΟ.
Από που να ξεκινήσει κανείς;
Ξέρω είναι πολύ αποσπασματικά αλλά η ιστορία αυτή δεν μου ανήκει. Μου ανήκει μόνο η οργή.
Και τα μικρά όνειρα που με συντροφεύουν κάθε πρωί κι εξαιτίας τους αντέχω την ημέρα όσα κι αν ακούσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου