pacta sunt servanta

Συμφωνήσαμε πως θα ταν μονο μια φορά.
Μου το υπόσχεσαι; ρώτησες.
κι εγώ αντέστρεψα την ερώτηση: Εσύ μου το υπόσχεσαι;
ΝΑΙ.


Έτσι δεν θα γείρω πάλι πάνω σου. Αρχισα ήδη να βάζω την τρυφερότητα στο ψυγείο. Με βίαιες κινήσεις.
Δεν ξέρω από ποια ταινία θυμάμαι μια μάνα Εσκιμώα να συμβουλεύει απάνθρωπα την κόρη της λιγο πριν η ίδια απομονωθεί εκούσια και γίνει τροφή για κάποια πολική αρκούδα: "Αν το πρώτο σου παιδί είναι αγόρι κράτα το στην αγκαλιά σου. Μα αν είναι κορίτσι σκάψε μια τρύπα στο χιόνι και βάλε το πριν προλάβεις να το αγαπήσεις."

Ένα μωρό είναι η τρυφερότητά μας, που θα πεθάνει στο χιόνι, γιατί τυχαίνει να μαστε κι οι δυο γυναίκες.
Διάλεξα τον δρόμο αυτό. Ήξερα πως η φύση σου είναι διττή, όπως και η δική μου άλλωστε.... Θα είσαι πάντα στα χέρια των αντρών η ομορφιά. Και πως θα μπόρούσε να είναι διαφορετικά.

Βλέπεις ένα πουλί στον ουρανό να πετάει κι έπειτα έρχεται και κάθεται στο χέρι σου και σου τραγουδάει. Ερωτεύεσαι το πέταγμά του μα όσο κι αν αγαπηθείτε, δεν θα ξαναζήσεις την στιγμή που η ελευθερία της πτήσης του το έφερε στην αγκαλιά σου. Το αφήνεις να φύγει και δεν θέλεις με κανένα τέχνασμα να το κρατήσεις παραπάνω κοντά σου.

Με ρωτάς αν είμαι καλά... Δεν θα σου παραδεχτώ ποτέ πόσο μου λείπεις.

Ρόδια στην αυλή μου

Έρχονται κάτι άγγελοι απο παλιά. Τότε που κάθε μέρα ήταν δίπλα σου κι εσύ απλά δεν έβλεπες τα φτερά τους. Και σαν να σε παρακολουθούσαν μυστικά όσον καιρό βουλιαζες σε ελώδεις λαβυρίνθους, σου φέρνουν τα καθαρά ρούχα που εκλιπαρούσες και σε ξεδιψάνε με νερό της μνήμης.

Κι όσο αποτεινόσουν στην λήθη για να γιατρέψει τις πληγές εκείνη σε κοιτάει στα μάτια και σου λέει: "απλά θυμίσου περισσότερα, θυμίσου πριν από όσα θες να ξεχάσεις, τι ήσουν και τι αγάπησες, θυμίσου ποια σώματα σε άγγιξαν, ποιοι σε ερωτεύτηκαν". Σκάψε πιο μέσα στις σπηλιές που στάζουν μνήμες. Ο βράχος σπάει μέσα στο νερό της λίμνης και στην σκοτεινή επιφάνεια ανέρχονται όλες οι εικόνες που αγάπησες πριν.

Άγγελος. Ξέρει να δίνεται. Γιάτρεψε τα πάντα. Τα ρόδια που παρακάλαγα, ήρθαν απο κει που δεν περίμενα.

Τώρα μόνο έχω μια αγωνία: Να ανοίξει το αλεξίπτωτο!!!!!!!

Είναι η δεύτερη φορά που πάω να γράψω για αυτήν και κατορθώνω να πατήσω το μαγικό κουμπί του delete...
περίεργα πράγματα..... πάλι χάθηκε το κείμενο που σας είχα γράψει. Ο δαίμων του μπλογκ δεν με αφήνει να σας μιλήσω παραπάνω...

Ένταση στα ακροδάχτυλα.

Το σώμα της γατζωμένο απάνω μου ως το πρωί να μην με αφήνει να φύγω, κάθε μου απόπειρα να σηκωθώ ήταν σαν να έβγαζα αγκίστρι από την καρδιά μου.

Πέρασε η επόμενη μέρα, έπειτα κι άλλες, ήρθε ένας αμήχανος καφές και μετά; τι;

Στην μνήμη της το σώμα μου ακόμη αντιδράει. Η σημερινή μέρα πέρασε χωρίς επικοινωνία. Και μετράω τα λεπτά.

Η μόνη παρηγοριά είναι η σελήνη. Γεμάτη, με τους κρατήρες της ανάγλυφους και σχεδόν ρευστούς εμφανίστηκε στον απογευματινό ουρανό σε μια στροφή του δρόμου.... συγκεκριμένα στην στροφή κάτω από το σπίτι της.

Δεν αντέχεται αυτό το μονοτονο "μου λείπεις". Κυλάει αργά και διαρκώς σαν σταγονίτσες στο μέτωπο που όλο και βαραίνουν, σαν προσευχή ασκητή που βρίσκει την μέθεξη στην επανάληψη.

Ειμαι όμορφη μου είπες. Και αυτό το κάνει ακόμα χειρότερο γιατί νιώθω πως δεν με χαίρεται κανείς ούτε απόψε.

εγκωμιο

Στο τριαντάφυλλο που μου κοψε την ανάσα.
Στο αγκάλιασμα που γατζώθηκε πάνω μου ως το τέλος
και στην απρόσμενη πτώση μου ως το βυθό σου.

έλεγες να μην σε αγγίξω για να μείνουν τα αστέρια στην θέση τους
είχες δίκιο γιατί όταν με φίλησες πέσαν όλα πάνω μας και δεν έχει μείνει τίποτα να φωτίζει.

γράφω σαν έφηβη και ξύνω από πάνω μου την επιθυμία να σε ξαναδώ
κοίτα μόνο μπροστά, στην ματαιότητα της επομενης συνάντησης

δεν θα φορτώσω απάνω σου την επιθυμία μου
θα σε αφήσω ελεύθερη να βλέπω την εικόνα σου να πετάει στο γαλάζιο
κι ας είμαι καρφωμένη στη γη από το βάρος της.


είχαν γραφτεί πολλά για το σώμα που με όρισε πριν λίγες μέρες κι όλα σβηστηκαν καθώς η κούραση έκανε τα χέρια ανυπάκουα στο πληκτρολόγιο και τα διέγραψε όλα.

μένουν μόνο αυτα κι η έλλειψή της.

3 ιστοριες που δεν πρόλαβα να ζήσω

Πυροτεχνήματα μιας άστοχης στέψης ή σκέψης.

Δεν επιλέγεις παρά μια τρυφερή φωνή να σε συντροφεύει. Μια παρήχηση να σε συνδέει με τον έξω κόσμο του οποίου χαζεύεις κάθε βράδυ τα άσκοπα πυροτεχνήματα.

Γράψε λοιπόν τις ματαιότητες του χρόνου σου. Είναι το επόμενο πεντάλεπτο αναγκεμένο και σε χρειάζεται. Μου λείπεις μα αν ακούσω την αδιάφορη φωνή σου θα μου λείψεις περισσότερο. Ποιος μας καταδίκασε στην συνήθη τρυφερότητα των πρώην.

Η διαδικτυακή μου επικοινωνία βρίσκεται στο μηδέν. Τα εμεσενια και τα τσατ με αφηνουν τόσο αδιάφορη τελευταια. Μπαίνω στο μπλογκ να δω αν κάποιος άφησε κανα ποστ.... Δεν άφησε. Κι αυτό ήταν, επιστρέφω στο λήθαργο.

Πως θα ζήσω;

Οι μέρες έχουν χρώματα. Έλεγε τότε με μισόκλειστα βλέφαρα ενώ εγώ ζύμωνα το γάτο της. Τα βρήκες τα χρώματα των ημερών κοντά της; Πες μου ναι. Γιατί αλλιώς είναι η έλλειψή σου τόσο μάταιη.

Αρχίζοντας από το πουθενά

Πίσω από ένα πυκνό πέπλο κούρασμένης ομίχλης κρύβεται η πιο αληθινή στιγμή. Αύπνη έχω δώσει τα πιο παθιασμένα φιλιά. Εξαυλωμένη έχω αγαπήσει τα πιο γήινα σώματα. Και καπνισμένη οι πιο βαθιές ανάσες της ψυχής.

Η ανατροπή του χρόνου, η πικρή μαστούρα της κόπωσης. Μια εξάρτηση. Η ιλιγγιώδης πορεία προς την στιγμή που δεν αντέχεις άλλο. Έχεις δώσει απίστευτα φιλιά στο πεδίο του φανταστικού, ενώ το σώμα σου παραμένει εγκλωβισμένο στο πλέον γραφειοκρατικό περιβάλλον.

Ξαφνικά ξεδίψασα χτες με Τσανακλίδου και Παναγιώτη. Ξύπνησαν παλιοί έρωτες που προσπαθώ να τιθασεύσω. Έσκαψα μέχρι να ξαναβρώ το γαλάζιο βλέμμα της. Την φανταζόμουν διαρκώς πλάι μου, με ποιον άλλον θα μπορούσα να ακούσω αυτή τη φωνή και να θέλω και πάλι την πτώση στην αγκαλιά της. Μίλησα μέχρι που ανοίχτηκαν οι ουρανοί της ουτοπίας. Θυμήθηκα την απόλυτη επιθυμία. Και αρνήθηκα να την κυνηγήσω για άλλη μια φορά.

Αφήνομαι για λίγο να πληγωθώ από την σκέψη ότι ίσως ήδη να έχει φιλήσει εκείνη που επιθυμεί και όχι εμένα. Αλλά είναι τόσο γρήγορη η επαναφορά. Η επιθυμία της ας γίνει. Δεν θα παλέψω τα απάλευτα. Γλυκά κι απαλά, από μακριά και χωρίς οδύνες, κρατάω την τρυφερότητα της μνήμης και τίποτα άλλο. Γεια σου Αναστασία μου.

Ναι είναι αλήθεια, πως στριφογυρνάμε πολλοί μπλόγκερς γύρω από τον εαυτό μας. Σε έναν υποκειμενισμό σαν να μην υπάρχει τίποτα άλλο στον κόσμο. Σαν να μην έχουμε τίποτα να πούμε για τον δίπλα μας και το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι ο ναρκισσισμός της στρουθοκαμήλου που κρύβει το κεφάλι της σε ένα δωμάτιο με καθρέφτες.

Σωστό. Μα όμως σε αυτό το δωμάτιο γεννιούνται εικόνες. Στα καταγώγια της σκέψης, στις κρυφές φλέβες των μετάλλων της ψυχής, δεν ψάχνουμε να βρούμε τίποτα άλλο από τα ψύγματα της ουσίας που μπορούν να μας ενώσουν διαυγώς με κάποιον άλλον στα απέραντα δίχτυα.

Ναι είναι αλήθεια επίσης πως ο καθένας θέλει να ακουστεί και πως δεν υπάρχει πια χώρος, πως η ελευθερία να γράφεις σε αυτόν τον αχανή κρατήρα του ιντερνετ, παύει να είναι ελευθερία γιατί είναι τόσες οι φωνές που δεν ακούγεται πια καμία (Μπωντριγιαρ). Κι όμως υπάρχουν μυστικοί δρόμοι θαρρώ που όλες αυτές οι φωνές ακούγονται, σαν μια μεγάλη χορωδία. Και το μόνο πρόβλημα είναι στην συλλογιστική που απαιτεί να ακούγεται του καθενός η φωνή ξεχωριστά και δεν αρκείται στο να ΄ναι ένα απλό μέλος της ορχήστρας που αυτοσχεδιάζει. Ξέρω το παρατράβηξα. Κι όμως οι συγγένειες στους μπλόγκερς δεν είναι λίγες.

Σε έψαξα αγαπητή μου Σ. που είσαι; σε ψάχνω ακόμη. Εξαιτίας σου ξεκίνησα να υπάρχω εδώ μέσα, δεν μπορεί τελευταία στιγμή να εξαφανίζεσαι!!!

Ξεκίνησα να γράφω για την έλλειψη του αγαπημένου σώματος, την πικρία της φράσης: "Θα σε ξεχνάω κάθε μέρα".

Και συνεχίζω τα ταξίδια δελφινάκι στα δίχτυα, διαδέλφινο στο διαδίκτυο. Έλειψα μέρες, είναι που πάντα έρχονται οι άνθρωποι μες στην ζωή και την αλλάζουν σε ένα λεπτό μέσα, σου κλέβουν την ενέργεια, σου χαρίζουν μετά ευτυχία. Άλλοτε κοιτάς την οθόνη με απέχθεια, κι άλλοτε με φθόνο να μην της γράψεις πόση ευτυχία έζησες και ζηλέψει και στην πάρει.

Κι ο τελευταίος στίχος από εκείνο το τραγούδι που ποτέ δεν έγραψα για τις φωτιές.

Έλα κι ανά κι ανάψαν οι φωτιές κι οι οθόνες μας δακρύζουν.

Μάρτυρες γίναν, γίναν οι ελιές, την ύβρι μου εξαγνίζουν.

Έλα να δεις πως σβήνουν οι καρδιές την ώρα που αντικρύζουν

τα δάση όπου μεγάλωσαν ολόμαυρα να αχνίζουν.

Έλα κι ανάψαν οι φωτιές, την ληθη σου εξοργίζουν

Όσα να στέρξεις ξέχασες, στην μύτη σου καπνίζουν.

Έλα να δεις πως πάν στον ουρανό, απ΄το βωμό του γκρίζου

όσα άδικα θυσίασαν οι μυστες που μας βρίζουν.

Έλα κι ο Αύγουστος περνάει και δεν ξαναγυρνάει

Παίρνει μαζί του αχ τις αναπνοές και δεν τις ξενυχτάει

Άκλαυτα πάνε δροσερά παιδιά κλωνάρια που λυγάνε

Σαν σε παγώσει η συμφορά τα δάκρυα δεν κυλάνε.

Όσοι καήκαν, κάηκαν κι εσύ που ζεις σωπαίνεις

κι οι ασεβείς που μίλησαν την ώρα που κρινόσουν

έχουν το κρίμα στο λαιμό μα δεν θα το σηκώσουν.

Έλα κι ανά κι άνάψαν οι φωτιές, στα δύσκολα σε θέλω

να μ' αγκαλιάσεις δυο φορές, "γιάντες" κι όχι "το ξέρω"

να μου σταθείς σαν σώνεται ο αέρας που ανασαίνω

να μην παγώσεις, κι αρνηθείς, κι εγώ θα περιμένω.

ουπς.. τελικα βγήκαν κι οι υπόλοιποι, μόλις!

εκδικητικα ονειρα

Χτες όλο το πρωι εκλαιγα στον ύπνο μου. Η μοναξιά εκδικείται. Όνειρα γεμάτα παράπονα. Σήμερα όμως την ονειρεύτηκα να μου χαρίζεται και να γελάει, τόσο όμορφα όλα. Αγκάλιαζα την μέση της και τα μαλλιά της γέρνανε πάλι στον ώμο μου.

Έπειτα η πραγματικότητα: οι έρωτες είναι πολύ γελοίοι όταν περιγράφει μια φίλη πως ξυλοκοπήθηκε από αστυνομικούς άδικα, πως βρέθηκε χωρίς την θέλησή της σε ψυχιατρεία, πως υποχρεώθηκε να παίρνει χάπια που της παρέλυσαν σχεδόν τα άκρα. Πως πέρασαν δύο μήνες από την ζωή της "μέσα". Υπάρχει το μέσα και το έξω. Και είναι όρια πολύ σαφή.

Η αδικία δεν αντέχεται. Για αυτό και την ξεχνάμε. Τώρα το μόνο που θέλω είναι να νανουριστώ μέσα στο όνειρο που είδα το πρωί. Και με ξυπνάνε απότομα τα λόγια: "Δεν ξέρεις πως είναι να σε έχουν δεμένη μέσα σε ένα κρεββάτι" ή "να σε έχουν δεμένη με χειροπέδες".

Είναι τόσο τραγικά άδικα μερικά πράγματα που κανείς δεν αντέχει. Κι όλα αυτά έγιναν επειδή ήθελε ένα ποτήρι νερό. Και δεν μπορείς καν να επαναπαυθείς ότι σε κάτι έφταιξε, γιατί όταν βγήκε από όλον αυτό τον εφιάλτη (που εγώ αν τον είχα περάσει, θα μου είχε αφήσει μόνιμες πληγές) πέρασε ψυχολογικά τεστ που έδειξαν ότι είναι πολύ ισορροπημένη. ΉΤΑΝ ΟΛΟ ΑΔΙΚΟ.

Από που να ξεκινήσει κανείς;

Ξέρω είναι πολύ αποσπασματικά αλλά η ιστορία αυτή δεν μου ανήκει. Μου ανήκει μόνο η οργή.

Και τα μικρά όνειρα που με συντροφεύουν κάθε πρωί κι εξαιτίας τους αντέχω την ημέρα όσα κι αν ακούσω.

Ένα μικρό τρέμουλο

Γράμμα στην μπλογκόσφαιρα. Μακαρι να γραφα καλύτερα. Μακάρι να είχα απόψε εκείνη την άερινη αγκαλιά που δεν βαραίνει την σκέψη και να μην αναπολώ. Μακάρι να μην ήμουν τόσο κοινότοπη ερωτευμένη. Και μακάρι να είχα το χιούμορ να πω "Να βγάλουμε προγράμματα κατάρτισης για Θεούς με ειδικές ανάγκες". (κλεμμένη ατάκα φρέσκια)

Κέντα με λοιπόν. Μνήμη του πόθου. Ίσως τώρα να με έχεις βρει και να με διαβάζεις. Ίσως να τα κοιτάς αδιάφορα. Τόσοι άνθρωποι με αγάπησαν, δόθηκα, με απόλαυσαν και τους απόλαυσα. Μόνο εσένα δεν χόρτασα. Μόνο εσύ δεν μπόρεσες να με απολαύσεις, όσα και νά θελα να σου δώσω εξαυλώνονταν πριν σε αγγίξουν, τα άφησες να πέφτουν κάτω στα γκρεμά που μας χωρίζουν.

Δεν θα αρνηθώ ποτέ ότι σε αγάπησα. Χωρίς φόβο θα σταθώ κι άλλα χρόνια μακριά σου. Χρόνια, όχι μέρες, ούτε μήνες. Θα αγκαλιάσω άλλα σώματα αφού η μορφή σου είναι δεμένη σε τόσο άσχημα και ανασφαλή λόγια όσο αυτά που μου λες, αφού βρίσκεις όμορφη την δυστυχία σου και θες να μου τη χαρίσεις. Θα φιλήσω απαλά το δέρμα των αγαπημένων σωμάτων, θα γεμίσω τα χάδια με όσον έρωτα μου αρνήθηκες. Τυχεροί όσοι θα με γνωρίσουν από δω και πέρα. Γιατί θα γευτούν όσα δεν αξιώθηκες. Στην ουσία ούτε μια φορά, εκτός ίσως από την πρώτη αλλά κι εκεί έχω ενδοιασμούς..... ούτε μια δεν στάθηκες γερά στα πόδια σου, δεν κράτησες την στάμνα σου σταθερή να ξεδιψάσεις από τις πηγές μου. Κι ας ήσουν η μόνη που έφτασες ως εκεί. Από τύχη ίσως. Οι άνεμοι που σε στέλνουν όπου εκείνοι αποφασίσουν χωρίς να βρίσκουν την παραμικρή αντίσταση και σε κάνουν να τους πιστεύεις για επιθυμίες σου.

Δεν θέλω να σε ξεχάσω και δεν θα το κάνω. "Αυτό (όπως λέει και μια φίλη σου πανέμορφη που έκανε να σου μιλήσει δύο χρόνια) μόνο εγώ μπορώ να το κάνω. Εσύ δεν μπορείς".

Και έχω την δύναμη να σταθώ χρόνια μακριά σου γιατί είσαι μικρό παιδί. Παίζεις με το ζωάκι σου και κατά λάθος το πνίγεις. Δεν θα το επιτρέψω αυτό. Θα μείνω ζωντανή να αγαπώ την μορφή σου. Και αν εσύ θέλεις να ακολουθείς την ελικοειδή έλξη της πτώσης σου, μην αποταθείς σε μένα να σε σώσω γιατί σε θέλω δίπλα μου ελεύθερη να ξεχάσεις πια τις ελεημοσύνες. Το ξέρω δεν αποτείνεσαι. Σωστά.

Μόνο εσύ δεν με χάρηκες. Μόνο σε σένα οι τρυφερότητες πήγαν στράφι, ξεσκίστηκαν σαν μεταξωτό μαντήλι σε συρματόπλεγμα. Καλό δρόμο αγαπημένη μου.

Καλωσορισμα των χρυσανθεμων

Τέτοια εποχή στον κήπο της Πάτμου ανθίζουν τα χρυσάνθεμα. Κοιτάζω έξω την θάλασσα των πολυκατοικιών και σκέφτομαι πόσο θα αντέξει ακόμα ο κόσμος σε αυτήν την πόλη. Πνιγόμαστε. Δεν έχει οξυγόνο.

Κι όμως μένουμε εδώ, δέσμιοι των βρώμικων δρόμων που ζήσαμε τους έρωτές μας. Που κλείσανε τον κύκλο τους οι έρωτές μας και μας έδεσαν μέσα. Πλέον οι πληρωμές με το ίδιο νόμισμα γίνονται με ταχύτητα adsl σύνδεσης. Όπως με βάσανισε να την ποθώ και να μην ανταποδίδει, έτσι βασανίζω κι εγώ μια άλλη. Όπως αρνήθηκε την επικοινωνία όταν της είπα ανοιχτά τον έρωτά μου, έτσι απομακρύνθηκα κι εγώ από εκείνη που με αγάπησε πιο πολύ. Το γαιτανάκι του έρωτα δεν λυπάται κανέναν και κανέναν δεν αφήνει απέξω. Όσο βασάνισα με το χαμόγελό μου έναν άντρα, το πλήρωσα όταν ερωτεύτηκα γυναίκα. Στο μουσείο της Περγάμου της έδειξα το άγαλμα που εξαιτίας του την ήθελα. Τίποτα δεν κατάλαβε. Και καλύτερα.

Τα χρυσάνθεμα, λευκά κίτρινα και με αποχρώσεις πορτοκαλί σαν δύση ήλιου τα χάζευα όλο το φθινόπωρο της εφηβείας μου. Τώρα ίσως μου φέρει η μάνα, όταν έρθει. Την κοιτάζω πάντα με το ύφος "μα καλά εισαι τρελή, κουβαλάς λουλούδια 10 ώρες ταξίδι με το πλοίο;" κι όμως έχει τόσο δίκιο.

Θέλω να πάω το χαμογελο του αγάλματος στην Πάτμο. Αλλά έχει ήδη μπει σε άλλες ατραπούς και δεν ξέρω πότε θα την ξαναδώ. Εγώ την αρνήθηκα τρίτη φορα, ο πετεινος λάλησε και ήδη ξημερώνει. Πρέπει λοιπόν να περιμένω την επόμενη νύχτα.

Μέχρι τότε, θα μείνουν αδιάβαστα όσα σου γραφα στην Ρόδο. Θα βουλιάξεις λίγο ακόμα στο ναυάγιο της παραλίας μου, εκεί έξω απ' του Λυγκίνου βρίσκεσαι. Καλό βυθό. Ξέρω θα πας πρώτη φορά μαζί της στο νησί μου. Κι εγώ την μακριά νύχτα θα την περάσω στις πιο τρυφερές αγκαλιές.

Για έναν ακόμη χειμώνα, κάποια άλλη θα απολαύσει την τρυφερότητα που δεν είσαι ικανή να πάρεις.

Βλέπω στον ύπνο μου ότι σπάω έπιπλα στο σπίτι της Πάτμου απο τα νεύρα μου. Και να σκεφτείς ότι σε απέρριψα τελειωτικά για μια σπασμένη βιβλιοθήκη και κάτι άλλα ψιλα!