Λιώνοντας στις μνήμες. Ευλογημένη αρρώστια. Αδερφέ μου γύρισες και με βρήκες. Όσοι αγαπήσαμε καίνε σαν καντήλια μπρος στις άγιες λέξεις. Θυμάσαι πως είναι να σε ζεσταίνουν τα κλάματα;

Όλοι οι χωρισμοί που ποτέ δεν συντελέστηκαν, τα μάγια της πεταλούδας, η διπλή ζωή της Βερόνικας.

Σε μια χώρα ξέφτι, η επιτυχία βρωμάει. Ή είναι τα νιάτα που πέρασαν;
Ώστε λοιπόν δεν είχες αλλεργία, ούτε ίωση. Οργή είχες.

Κάπνισε ένα τσιγάρο και για μένα που δεν μπορώ. Σε ξαναδιάβασα. Σε ήξερα πριν σε πρωτοδώ και έτσι δεν χρειάστηκε να παιδευτούμε πολύ.

Λες και γύρισες να με βρεις μετά από χρόνια και πρέπει να σου συστήσω την νέα μου οικογένεια. Με κοιτάς κατευναστικά και έχεις ήδη διαγνώσει το ψαροκόκκαλο της αγάπης μου.

φτηνές ανακτήσεις

Μου πήρανε το όνομα κι εγώ το πήρα πίσω.
σου πήρα την αγάπη σου και δε θα την γυρίσω

Ρίμες φτωχές με δέχονται δεν έχει δρόμο ίσιο
οι ποιητές επαίρονται "αντε"και "μη γαμήσω"

Εγώ θα κάτσω στη γωνιά, και δεν θα σου μιλήσω
και της χιλιάδας τα μισά θα τα ξαναμετρήσω

Ένα προς ένα τα φιλιά, κι αν κάποιο λείψει ίσως,
θα ξέρω πως δραπέτευσε προτού να γίνει μίσος

Φτηνά τα λόγια και οι σιωπές, φτηνοί κι αυτοί οι στίχοι
τα πλούτη σου τ'αρνήθηκα, θα ζήσω μ' ό,τι τύχει

Και ταπεινά θα σ'αγαπώ χωρίς να σου μιλάω,
άλλαξε ρότα το κορμί και κατά κει πετάω

Όση χαρά σου έδινα τόσο δενόμουν κόμπος
χαΐρι έτσι δεν θα 'χαμε και άδικος ο κόπος

Το βράδυ που ξανάγινε δικός μας ο εθνικός ύμνος, καθόμασταν σε παρέες στο γρασίδι της ΕΡΤ.
Καμία υποκριτική ακαμψία, ούτε στάση προσοχής.
Επικαλούμαστε το δημόσιο και το εθνικό και δεν είμαστε εθνικιστές πλέον... ούτε φοβόμαστε.  
Μπορώ να κοιμάμαι αγκαλιά στα πόδια σου και να ακουω τον εθνικό ύμνο, το ζευγάρι δίπλα φιλιεται, παραδίπλα παίζουν τα λαούτα.

Τα καταθλιπτικά άναρθρα υποκείμενα που πατριδοβύζαιναν ενώ σκοτώναν έχουν εξαφανιστεί από το χάρτη του νοητού.

Η σημαία πια δεν τους ανήκει. Το αστείο τέλος.
Το δημόσιο πέφτει στις πλάτες μας γιατί μπορούμε να το σηκώσουμε και ο εθνικός ύμνος ακούγεται. Είμαστε μέσα σε αυτά τα συνορα που κάποτε ήταν άλλα
και το ξέρουμε.
Γράφω ελληνικά, περπατώ στους δρόμους υπερ της ανθρωπιάς.

Οι ορχήστρες παίζουν κλασσική μουσική και απέξω ψήνουν σουβλάκια.
Κι είμαστε όλοι, όλοι εκεί
και τελικά ποτέ δεν είχαμε ξεχάσει ότι υπάρχουμε.

Βρέθηκα στην αλλη μεριά του Ειρηνικού
και ύστερα πάλι εδώ στην ίδια θέση
Κυριακή της Απόκριας
..και του χρόνου σπίτια μας αδελφέ μου.

Και σπίτι δεν θά 'χουμε ποτέ
γιατί κάπου ξεχαστήκαμε ανάμεσα στην μια αράδα και την επόμενη.

και θα διαλέγω το ανέφικτο
και τι να το κάνω εγώ το ψάρι στην κατάψυξη
με το κρεββάτι μου άδειο.

και το Πάσχα εγκληματεί να έρχεται
και τι ακριβώς μας έμεινε από τα τραγουδια
και πες μου πως αλλιώς να ζήσουμε.

κι ας πεθάνω άγραφτη
κι ας χαθούνε όλα, ματαιοδοξία τετρακοσίων γραμμαρίων τα εκδιδόμενα.
και σε περιμένω ματαιόδοξο γιατί είναι κι αυτή μια ελάχιστη δόξα και μας αρέσει
οπως τα πρώτα παγωτά τον Μάιο.

"Σιγά μην φοβηθώ"  κι άπλυτα πιάτα
και μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι ....κι όντως μακάριοι ναζιστές αλωνίζουν τριγύρω.
κι εμείς τους μοιάζουμε όταν ετοιμάζουμε κρεμάλες.

όπως γέμισε η ντουλάπα μα άδειασε το κορμί
όπως λίγο ακόμα υπάρχει για μας
αλλά κι αυτό με το ζόρι.

Ευεργεσία του ανέμου μετά τον καύσωνα. Με εγκαταλείπουν ή εγκαταλείπομαι;
Ανοίγω τα μάτια, μετά από βαριά αρρώστια. Ο πυρετός που πήγε;

Ισορροπώ στα κύματα των λυγμών, κι ανασαίνω. Μόνο ανασαίνω.

Θέλω να καταλάβεις,
μη γερνάς τόσο γρήγορα.

...όντας κοντύνει η γλώσσα μου και θαμπωθεί το φως μου....
το φως μου, το φως,
ανάθεμα κι αν άφησες το βλέμμα να λυγίσει.

Διατείνομαι όμως ότι δεν είμαι αλαφροΐσκιωτη, κι ότι όλα αυτά ήταν μπροστά σου και να μην με λένε Sylfaen αν δεν σε κάνω να τα δεις. Με τα φιλιά, με τις φοβέρες, με το πήγαινε και το έλα.

Μην τρομάξεις όταν δεις σκόρπια λόγια στο πεζοδρόμιο στο τέλος της λαϊκής.
Θα είναι απότομο γιατί νόμιζες ότι όλα είναι όπως τα άφησες.

Το φυλαχτό της ανίερης γνώσης μου θα κρατήσει.

Κι αν θυμάσαι την εγκατάλειψη ο έρωτας φωσφορίζει. 

Ήταν μεσημέρι και έκλαιγε. Οι γονείς την είχαν βάλει για ύπνο μετά από έναν γερό καυγά μεταξύ τους. Η  μητέρα έπλενε τα πιάτα και ο πατέρας είχε εξαφανιστεί.
Ανήμπορη να αντιδράσει στα πιάτα που έσπαγαν μπροστά στα μάτια της, κρυμμένη κάτω από το τραπέζι. Πήγε κι έκανε κρυφά εμετό. Δεν την κατάλαβαν απασχολημένοι με τον καυγά τους. Πείναγε τώρα, αλλά δεν τόλμαγε να ζητήσει άλλο φαί. Μήπως και ξεσπάσει πάνω της όλος ο θυμός που είχε μαζέψει απο τον καυγά η μητέρα.
Την άλλη μέρα πήγε σχολείο, καυγάδισε με την μισή τάξη, κατάφερε να βγει λάδι στους δασκάλους, να τιμωρηθούν τέσσερις συμμαθήτριές της και να πάρουν αδικαιολόγητη απουσία άλλοι τρεις.
Επίσης μάζεψε από τον δρόμο ένα αδέσποτο και σκυλί, το πήγε σε ένα άδειο οικόπεδο, σχετικά κοντά στο σπίτι της. Όλο το απόγευμα το πέρναγε μαζί με το σκύλο κρυφά απο τους γονείς. 

Για μια στιγμή

Ευφράτης. 
Με κυνηγούν οι ομορφιές. 
Και πέρασα να σας το πω. 


μου δίνονται οι γρίφοι. 
σας δίνω το θραύσμα


Πιστεύω στη λέξη
στο βλέμμα,
στον χρόνο που έχω την τύχη, 
κι ευγνωμονώ τον κόσμο 


οι φίλοι, τα δέντρα
των φύλων τα κέντρα


Αν έσφαλα που δίνομαι
γράφτο. 


Δεν θέλω τίποτα άλλο. 


Περιστρέφω τον κισσό μου απάνω σου,
"Η ηδονή απ' τα μάτια" ονειρεύτηκες.


Να το λοιπόν εκείνο που ίσως έγραφες στον ύπνο σου.